باز هم بهار...

فکر می کردم دیگه نتونم بنویسم!بس که دست و دلم به نوشتن نمی رفت.یا فرصتش نبود یا حوصله اش...چند رو زپیش یه دفتر خاطرات از پریناز رو داشتم ورق میزدم.ماه به ماه تغییرات رشدی و حرکتی و روحی اش رو ثبت کردم.باورم نمیشد یعنی من اینقدر باحوصله بودم و خبر نداشتم؟؟!!

یه سال جدید رو هم شروع کردیم به این امید که لااقل از سال گذشته پرآرامش تر باشه.دخترک نازنین خونه ما حسابی بزرگ شده و حس و حالش نشون میده که راستی راستی بزرگ شده.قدش که 119 سانت و خورده ای شده!دندونهاش یکی بعد اون یکی میریزن و الان شده حکایت:پریناز بی دندون...افتاد تو قندون...الان وقتی نگاهش میکنم انگار یه رفیق چندین ساله کنارمه که طاقت لحظه ای ناراحتی منو نداره هرچند که به قول خودش شیطون گولش میزنه و ناراحتم می کنه...هنوز هم کلمات غلطی تو جمله هاش هست که آرزو میکنم هیچ وقت درست نشه که حس کنم هنوز بچس...بابای دختری اون روز نگاه عمیقی بهش کرد و گفت:زود بزرگ نشو پریناز...

شروع امسالمون با سفر شمال و طبیعت زیبای جنگل و دریا بود.خدا کنه تا آخر سال پر از تازگی و شادی باشه.

این روزها هفته اول بعد تعطیلات هستیم و عجججب کند میگذره ساعتها!!و من در یک خلسه نه چندان لذت بخش و پر از فکر و خیال دارم به سر می برم و امید دارم که اردیبهشت بتونه حالمو خوب کنه...